We geven nooit op: 40 jaar Kwadijkse Vlot en Ben Brugge

We gaan door

Wie werkgroep Kwadijkse Vlot zegt, zegt Ben Brugge en omgekeerd. Als gedreven oprichter en inspirator vierde hij dit jaar samen met de werkgroep op 10 september 2022 het 40 jaar bestaan. Peter Mol was er bij om de groep de Gouden Hark uit te reiken. Maar speciale aandacht is er voor coördinator Ben. Als enige maakte hij alle 40 jaren mee. ‘Een waardevolle tijd’, aldus Ben. Zowel de groep als de activiteiten breidden zich flink uit. Hoe lukte het toch om de vrijwilligersgroep zo lang en zo succesvol te laten doorgaan, terwijl de tijd niet meezat? Bezuinigingen op natuur, de enorme intensivering van de omringende landbouw, stikstof uitstoot, verdroging, noem maar op.

De start 40 jaar geleden

“Hier op Kwadijkse Vlot begon ik 40 jaar geleden met mijn werkgroep”, zegt Entomoloog Ben Brugge. De naam verraadt al de aard van het terrein, alsof je op een vlot stond. In 1982 hoorde Ben dat eigenaar Staatsbosbeheer (SBB), het stuk land prijsgaf aan bosvorming. Er was al drie jaar niet gemaaid. Ben kende dat rietland goed.  ‘Als NJN ‘r inventariseerde hij het begin jaren zeventig op planten. Het stond vol met orchideeën en er leefden Noordse Woelmuizen. Het was een schitterend gebied.

Samen met enkele IVN’ers werd een beheerwerkgroep opgericht. “We kregen toestemming en medewerking van net bij SBB aangetreden Elly Kuiper (later werkzaam bij Landschap Noord-Holland), Zij haalde hoogstpersoonlijk bij het kort daarvoor opgerichte Vrijwillig Natuur en Landschap Beheer (VNLB), de gereedschappen op. Dat zoveel vrijwilligers iets wilden doen voor de natuur en dat dit via de Provincie werd gefaciliteerd door VNLB, was het beste wat ons overkwam”, aldus Ben, “Zonder Landschap Noord-Holland had Kwadijkse Vlot niet meer bestaan”.

De vrijwilligers kwamen vooral uit de eigen kennissenkring en via mond op mond reclame groeide de groep gestaag. Opvallend veel mensen kwamen uit het onderwijs. “Daardoor hadden we vanaf het begin contacten met scholen. Legendarisch waren de werkdagen met de lagere school leerlingen uit Volendam, die na de werkzaamheden nog op ‘Safari’ gingen in het riet. Dan moest natuurlijk iedereen kletsnatte voeten halen. En als ook meester en juf diep door het veen waren gezakt, was het pas echt dolle pret!”, memoreert Ben.

Na 7 jaar was het Kwadijkse Vlot weer helemaal op orde en breidde het vrijwilligerswerk zich verder uit. Zowel van het Hoogheemraadschap als Staatsbosbeheer nam de groep rietlanden in beheer met klinkende namen, zoals: de Moordenaarsbraak, de wildsloot in Varkensland en de Vurige Staart.

Introductie van de lastpakker

Ben: “Dat we zo lang zo veel werk konden verzetten, komt doordat we echt goede en betrokken mensen hebben”. Zo hebben we veel aan Ad van Dorp te danken. Hij werd in 1989 boswachter voor Staatsbosbeheer in het Purmerbos en ook direct vrijwilliger bij de Werkgroep. Stel je voor; een boswachter die al de hele week in de natuur werkt en dan ook nog op zijn vrije zaterdagen als vrijwilliger in rietlanden gaat meewerken. Hij zette een ware professionalisering van de werkgroep in gang. Mensen leerden machines bedienen”, een nieuw voertuig werd geintroduceerd: de lastpakker. Deze machine is niet meer weg te denken bij het vrijwillig natuurbeheer.

Goede sfeer

“Wat ik ook ongetwijfeld moet noemen, is de geweldige sfeer”, zegt Ben, “Er is een ongekende onderlinge loyaliteit. De goede sfeer is mede te danken aan de grote deelname van vrouwen. Daardoor is er helemaal geen macho sfeer, zoals ik ooit wel eens bij volledig door mannen bevolkte groepen heb meegemaakt.” Mensen blijven dan ook meestal lang bij de werkgroep, de meesten al meer dan 25 jaar. Er komen gelukkig geregeld nieuwe mensen bij, ook jongeren. Dankzij de vergoeding van het Hoogheemraadschap krijgen, zijn er jaarlijkse uitstapjes, zoals dit jaar naar de Marker Wadden. En tussen Kerst en Oud en Nieuw is er een traditionele oliebollen-werkdag. “Het absolute hoogtepunt voor iedereen is toch wel de afsluiting van het seizoen met een weekend op Texel. Daar onderhoudt de groep het enige wilde bijenreservaat in Nederland; de Zandkuil,” legt Ben uit.

40 jaar zonder brokken

“Waar ik heel blij om ben is dat we al die jaren nooit een ongeval hebben gehad”, verzucht Ben. “Vroeger werkten we nog wel eens eindeloos door tot we een klus afhadden. Het was dan geregeld al donker. Dat doen we niet meer. Nu let ik goed op dathet werk niet te zwaar wordt. Rond half drie ronden we al af. Zo houden we het al 40 jaar vol en daar ben ik uiterst blij om. In coronatijd, toen we keurig op afstand van elkaar werkten, had iemand de politie gebeld dat er een groep mensen in het riet bezig was. Een motoragent verscheen op de dijk, keek een tijdje toe en zag dat het goed was. We doen het werk met veel plezier en we geven nooit op!”