Verhalen vol passie: Bulderbos

Van kale akker naar Natuurbos als monument van protest

Menig natuurliefhebber droomt er wel eens van; zelf vanuit het niets op kale grond een natuurgebied aanleggen en dat, al beherend, tot ontwikkeling zien komen. Voor de Bulderboswachters werd deze droom realiteit. Al zullen weinigen zich dat 28 jaar geleden gerealiseerd hebben. Protesteren tegen de uitbreiding van Schiphol en het groeiend vliegverkeer stond voorop. De geplande Bulderbaan moest worden tegengehouden. Daarom werden ter plekke twee bossen aangelegd. De extra landingsbaan kwam er toch, maar één van de protestbossen bleef bestaan. Dat werd het ¾ hectare grote Bulderbos. Tientallen actievoerders, die zelf nog de protestbomen aanplantten, werden natuurbeheerders. Zo ontstonden de Bulderboswachters, een hechte passievolle vrijwilligersgroep, die zich tot op de dag van vandaag innig verbonden voelt met hun natuurbos en met elkaar.

Sterke band tussen bos en vrijwilligers

Coördinator Jeroen Warmerdam, was op 6 november 1994 één van de actievoerders, die protestbomen plantte. “Twee zwarte elzen” herinnert hij zich nog. “Vervolgens ben ik een tijd niet in het bos geweest, tot ik in 2008 eens ging kijken”, vertelt Jeroen. “Mijn bomen kon ik niet meer terugvinden. Alle aanplant was omhoog geschoten tot een waar bos. Wel trof ik een enthousiaste vrijwilligersgroep aan die gemaaide ruigtekruiden afruimde en zaagwerk verrichtte. Sindsdien help ik mee op de werkdagen in juli en oktober. Onder de vrijwilligers bevinden zich nog altijd enkele boomplanters uit 1994”, aldus Jeroen, “Deze mensen hebben een ongelooflijk sterke band met het bos”.

Nestor Leo Langeveld

Toonbeeld van deze enorme verbondenheid was Jeroens voorganger Leo Langeveld, nog altijd actief bij de Bulderwachters. “Op werkdagen fietste Leo helemaal van Ede, waar hij woonachtig is, naar het Bulderbos. Daar arriveerde hij steevast als eerste. En hij was ook de laatste die vertrok”, verzekerde Jeroen. “Later pakte hij de trein om dan van station Haarlem naar hier te fietsen. Ook toen was hij me altijd voor”, zei Jeroen, “terwijl ik toch ook altijd ruim op tijd arriveerde”. Leo ’s gedrevenheid in combinatie met zijn innemende bescheidenheid, maakte hem tot een ongelooflijk aimabel mens. Voor Jeroen Warmerdam geen eenvoudige taak hem in 2012 op te volgen.

Meer variatie, minder gif

“We stelde ons tot taak het bos gevarieerder te maken”, vertelt Jeroen. “Er stonden heel veel essen, die zijn we gaan terugdringen. Daarvoor in de plaats plantten we andere soorten, zoals berken en een taxus. Een uitdijende Kaukasische vleugelnoot, in Nederland een exoot, hebben we laatst weggehaald. Daarvan zeiden we al jaren dat we het Paard van Troje hadden binnengehaald. Overal dook de opslag op. Het koste ons handen vol werk, die steeds weg te halen. We proberen in het bos ook meer boskruiden en stinzeplanten te krijgen. Zo hebben we Aronskelk, gele dovenetel, sneeuwklokjes, bosereprijs en boshyacint ingebracht. Daarnaast hebben we klimop en struiken geplant. Een doorn in ons oog bleef het gifgebruik met glyfosaat (Round Up) van de aangrenzende boer. Dat moest ophouden want het bos leed er zichtbaar onder. Na een goed gesprek, waar vooral de nieuwe tweede coördinator Hanneke Bonke met haar betoog nogal indruk maakte op de boer, stopte het spuiten bij het bos."

Kleurrijk en gedreven

Jeroen is sowieso laaiend enthousiast over zijn vrijwilligers. “We zijn nog altijd met een groep van 25 mensen”, zegt hij. “Er zijn mensen weggevallen, maar ook weer veel mensen bij gekomen. Omwonenden die het zeer waarderen dat wij een bos in stand houden en tegelijk een protest levend houden tegen het groeiend vliegverkeer. Het is een hechte, gezellige groep met kleurrijke mensen”. Soms letterlijk, blijkt. Zo geniet hij van vrijwilliger Ernst die altijd in een kleurrijk lakeiachtig 18e -eeuws Frans uniform verschijnt, waarin hij vooral graag het zwaardere zaagwerk verricht. Een tragische gebeurtenis voor de groep was het overlijden van Annelies van Aller, een bij iedereen geliefde vrijwilligster van het eerste uur. “Haar laatste wens luidde dat haar as uitgestrooid moest worden in het Bulderbos. Dat hebben we uiteraard gedaan”, zegt Jeroen.

Natuurwaardig monument van volop levend protest

Het Bulderbos als monument van protest en de omstreden Bulderbaan liggen nu al 28 jaar pal naast elkaar. Dichtbij verzamelen zich elke dag tientallen vliegtuigspotters. “Ze laten het bos ongemoeid”, zegt Jeroen. “We hoeven nauwelijks vuil te ruimen of schade te herstellen. Misschien toch een vorm van respect”, hoopt hij. Wie weet heeft Jeroen gelijk, want net als 28 jaar geleden is Schiphol opnieuw volop onderwerp van debat. Dit keer vindt een groot deel van de bevolking dat het vliegverkeer moet slinken. Ondertussen beheren de Bulderboswachters vol toewijding hun prachtige bos en genieten ze nog na van de enorme waardering die hen ten deel viel tijdens het 25 jarig Jubileum in 2019. “Voor mij nog altijd een groot hoogtepunt”, zegt Jeroen. “Ongelooflijk hoeveel mensen daar op af kwamen”.