Donateur aan het woord: Richard Everard

"Ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd"

In 1947 meldde Richard Everard zich als Beschermer bij het kleine ‘Noordhollandsch Landschap’, dat toen een handvol Beschermers telde. Een bijzondere actie voor een vijftienjarige schooljongen. Zesenzeventig jaar na dato is zijn interesse in landschap en natuur onverminderd sterk. “Ach”, glimlacht hij bescheiden, “ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd.”

In zijn jonge jaren zwierf hij graag met vrienden door de Waterleidingduinen. Allengs verschoof zijn aandacht van vogels naar flora. “Mijn ogen waren niet al te best. Ik had al vroeg een brilletje en die verrekte vogels vlogen altijd zo snel weg!” Met vergelijkbaar plezier verdiepte hij zich in de plantenwereld. Zo ontdekte hij als volwassene, werkzaam in de bankensector, knolbeemdgras. Tevreden: “Een heel bijzondere, want levendbarend.” De kieming van het zaad vindt hierbij in de vrucht plaats.

Natuur was in het kinderrijke gezin waarin hij opgroeide een bron van genoegen. “Vooral mijn moeder - telg van de familie Van Lennep die ooit Leyduin bezat - had er oog voor. Nadat het familiebezit Leyduin was verkocht, behielden mijn ooms het recht om in de Waterleidingduinen in de infiltratiekanalen te vissen. Het Juffershuis was jarenlang een geliefde logeerplek voor alle neefjes en nichtjes.”

Mens en natuur; het wordt er niet beter op. “Het gaat de verkeerde kant op. Ik erger me eraan hoe achteloos mensen met natuur omgaan. Neem die overbodige vakantievluchten. Ziende blind en horende doof is de mensheid. Er zijn zoveel soorten verdwenen. Vroeger struikelde je over de wespenorchissen. En ik mis de wulp! Met alle respect voor de natuurbeheerders, maar ik ben bang dat het vechten tegen de bierkaai is.” Net als de natuur heeft dit magazine ook de nodige veranderingen doorgemaakt. “ Met plezier lees ik dit magazine, ik ben een alles-lezer. Hoop wel dat het papieren magazine blijft, want aan digitale nieuwsbrieven heb ik vreselijk de pest. Ik snap alle beweegredenen, maar digitale informatie beklijft niet. Dus ga zo door!, zou ik zeggen.” 

Tekst: Truus Zonneveld